دل نوشته
دیروز اینجایکی این دنیا را ترک کردوبه دیار باقی شتافت.انشاءالله خداونداوراقرین رحمت خود قراردهد.
امروز من خیلی فکر کردم در مورد مردن وازدنیا رفتن،اینکه آدم امروززنده است داره ازآینده حرف می زنه کارهایی که می خواهد انجام بده،گلایه ها وشکایات قهر وآشتی هاو…
ولی فرداخبر می رسه که اون آدم دیگه نیست تنها یه جسم بی جان که روح اونوترک کرده مردم می برن زیر یه عالم خاک دفنش می کنن ودوروز دیگه طوری فراموشش می کنن که انگاراصلا تو این دنیا نبود.مگه این که خدابخواهد لااقل اسمت تامدتها تواین دنیا برزبانها باشه وبرات درود ورحمت هدیه کنند مثلا شهیدبشی.
دنیاچقدر کوچیک ؛چراماآدمهاخودمان را این قدر اذیت می کنیم آخه کجای این دنیارا می خواهیم صاحب ومالک بشیم وقتی که هیچ چیز آن برای مانیست حتی اگه برای بدست آوردنش آدم بکشیم باز باید دست خالی ازایجا بریم فکرش رو بکن حتی همین جسم خودمان هم که قطره ای ازاین زمین خاکیه امانت دست ما که موقع رفتن که برسه ازتنمون درمی یاریم به زمین برمی گردانیم ؛البته من تکذیب نمی کنم که برای زندگی دراین دنیا باید جایی را داشته باشیم که در آن با امنیت راه رسیدن به کمال راطی کنیم ونیزبرای نگه داشتنش برای آیندگانمان جان فشانی کنیم.حرف من این است که گریه کردن برای مال این دنیای فانی ارزش نداره ،چرا حسادت ؟چرا بخل؟غیبت و غضب وکبروجاه طلبی وریا کاری وعجب وکینه وحرص مال ودنیا طلبی چرا ؟وقتی می دونی معلوم نیست فردا زنده باشی یانه!پس توشه ات راپرکن با صبر ،رضایت از قضای اللهی شکر وسپاس از پروردگار،زهد ،محبت وتوکل وبه یاد مرگ باش. ان شاءالله همگی با توشه ای پر از خوبی ها به سوی پروردگارمان پر بگشاییم.
دل نوشته
