نقاش

به نام خدا

راز دل

سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم

چون زلف تو، سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش

چون آینه ، خو کرده حیرانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمری است پشیمان پشیمانی خویشم

لب باز نکردم به خروشی و فغانی

من محرم راز دل طوفانی خویشم

از شوق شکر خند لبش ، جان نسپردم

شرمنده جانان ز گران جانی خویشم

شکسته تر از خود ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هرچند ((امین )) بسته دنیا نیم ، اما

دل بسته یاران خراسانی خویشم.