نقاش

شربت_سکنجبین

شکر و آب و مخلوط کرده روى حرارت می زاریم تا شکر در آب حل بشه و جوش بیاد بعد نعنا رو اضافه و می زاریم یکم بجوشه حالا نوبت اضافه کردن سرکه می شه که باید با مواد بجوشه و قوام بیاد در صورت تمایل می تونید براى قشنگ تر شدن رنگ شربت یک قاشق زعفران دمکرده هم بهش اضافه کنید حرارت و خاموش می کنیم و می زاریم نعنا داخل شربت بمونه و خنک بشه بعد شربت و صاف می کنیم و توشیشه می ریزیم…
نوش جان

انتشار:یل ام البنین

عشق به فرزند یا شهادت؟

خیلی مشتاق بود بچه به دنیا بیاید و او را ببیند و همیشه می گفت: «پس این بچه کی به دنیا می آید؟ »
خیلی دوست داشت دخترش را ببیند ولی عشقش به حضرت زینب(س)بیشتر بود. اگر بیشتر نبود اول صبر می کرد بچه اش به دنیا می آمد و بعد می رفت. اما دیگرهیچ چیز نمی توانست جلوی او را بگیرد و برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) رفت سوریه…
حلما 17 روز بعد از شهادت پدرش به دنیا آمد. میثم قبل از شهادتش یک روز از سوریه زنگ زد و با هم صحبت کردیم. من اواخر دوره بارداری_ام بود و روزهای سختی را می گذراندم.
به او گفتم: «خسته شدم. زودتر بیا خانه » گفت: «زهره جان! سپردمتان به حضرت زینب(س)و از خانم خواسته ام به شما سر بزند…

«میثم نجفی» مدافع حرم حضرت زینب(س)که در شهر حلب سوریه مجروح شده بود، پس از چند روز کما در 13 آذر 93 به آرزویش که شهادت بود رسید.

شادی روح شهید_میثم_نجفی صلوات

شهر خرم من
ای نخل های سوخته
که ایمان فواره می زند از کاکلهایتان
ای رود زنده‌ی جاوید
ای شهر خرم من
ای سبز
ای بهار
ای گلگونه خاک ستبر
شهر دلیران
شهر شهیدان بی پلاک و کفن
ای مظهر صلابت مردان مرد
ای جلوه گاه تجلی اراده زنان غیور
ای شهر خرم من
وقتی که از تو بگویم
خدا
خدا که تو را آزاد کرده است
بر روی ماه تو لبخند می زند
ای اسطوره روزهای دشوار
ای گوشهایت پر از صدای الله اکبر
از بلندای مناره ها
خاکریزها
رمل ها
کوچه ها
کوچه های هجمه گرفته
ویران شده
خانه های خمپاره خورده
گلوله باران
بی آب و بی نشاط
پانصد و هفتاد و هشت روز مقاومت
یعنی که شهر خرم ما
خرم ز عطر ایثار فرزندان وطن
یعنی که فرزندان روح خدا
با یک یا علی
دستان گرم تو را گرم می کنند.
ای شهر نخل های تا ابد جاوید
ای شهر زلال آبی کارون
ای دشت لاله های به خون نشسته سرزمین من
ای شهر خرم من
خرمشهر!

مهدی بهروزی

خرمشهر را خدا آزاد کرد .(امام خمینی )

هدیه به سردار دلها و والدینش
سلام دوستان..‌
با آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما عزیزان،خواستم بگم،بغض رهبرمون را که امروز دیدید،اینکه چطور با بغض فرمودند:” امسال اولین روز قدسی است که قاسم سلیمانی دوست عزیز ما حضور ندارند.” و از ایرانیان خواستند که برای روح این مرد بزرگ یک حمد و فاتحه بخوانند…
دوستان،چقدر خوب است که تا پایان امروز هر چقدر که برایمان مقدور است برای روح پدر و مادر سردار دلها و خود حاج قاسم سلیمانی و تمام شهدای قدس فاتحه ختم کنیم…
سرباز حاج قاسم

*رمضان رفت الهی برکاتش نرود

فرصت خوب دعاو صلواتش نرود.

ماه پرفیض خدا میل به رفتن دارد

ای خداکاش زدستم حسناتش نرود.

?الهی !
در انتظار رحمتت نشسته ام
بدهی کریمی ،ندهی حکیمی
بخوانی شاکرم ،برانی صابرم

? الهی !
احوالم چنانست که می دانی؟
و اعمالم چنین است که می بینی.؟
نه پای گریز دارم و نه زبان ستیز،
یا ارحم الراحمین بحق کبریایی خود?

بحق رسالت محمد “ص”
بحق ولایت علی “ع” ?

بحق طهارت زهرا “س”
بحق مظلومیت حسین “ع” ?
بحق حقانیت حسن مجتبی “ع”
بحق غربت رضا “ع”
و بحق جمع اولیاء و اوصیاء “ع"?
بهترین ها را در این روز های پایانی ماه مبارک رمضان برای همه نزدیکانم و دوستانم مقدرفرما.
آمین یا رب العالمین… ?

پیشاپیش_عید_بندگیتان_مبارک

مهدیه عبداللهی

ای قُدس!
ای معشوق قدیمی
ای مصداق آیه شریفه ” ان‌الله‌مع‌الصابرین “
ای که در بند اسارت به سر می‌بری
ای که مُجاهدان طریقت شب را
به اُمید رزق شهادت سر بر خاک می‌نهند
و صبح وصال آن ها آزادی توست
اگر بخواهم‌ تو را وصف کنم
یقینا حقت ادا نمی‌شود..

ای قُدس! ای آسایش ابدی ما!
ما را بدون تو چِ توان؟
ای قُدس چه زیبا شده ای…
بله؛
تو آبیاری شده ی خون پاک جوانان حریمت
هستی
که آنقدر زیبا مانند انگشتر عقیق زرد خراسانی
می‌درخشی

معصومه علیدادی سلیمانی

سلسله وقایع و فتنه‌هایی كه جغرافیای جهان اسلام را در می‌نوردد، دل را می‌آزارد. دیدار آن همه فاجعه خونین، ظلم‌های رفته بر زنان و مردان پیر و جوان و ناجوانمردی‌هایی كه گاه رنگ دین و مذهب به خود می‌گیرد، در حالی كه با هیچ یك از اصول اعتقادی و مرام انبیاء و اولیای الهی مطابقت ندارد. با این همه، با چشمی دیگر باید به جهان و آنچه بر سر ساكنان مستضعف جهان می‌آید، نگریست.فتنه‌ها، سنگ‌دلی‌ها، قحطی‌ و جنگ و ناامنی، همگی محصول عمل انسانند. محصول خودكامگی و تمامیّت خواهی؛ امّا این همه نیز اجلی محتوم و وقتی و فرصتی معیّن دارد، از میان گرداب شب‌های تاریك و هولناك و از ژرفای فتنه‌ها، می‌رسد مردی كه زنجیر غلامان بشكند.آن هنگام كه فرمان ظهور از سوی حضرت حق صادر شود، در فرصتی كوتاه امام‌(عج) و مردان لشكر شكن همراهش چونان صاعقه بر ستمگران یورش می‌آورند.به استناد روایات، از استقرار سفیانی ملعون كه خود از نشانه‌های حتمی ظهور امام(عج) است تا ظهور كبری، بیشتر از نه ماه فاصله نخواهد بود. امام، حجاز و عراق را به سرعت طی می‌كنند و فتنه‌ها را فرو می‌نشانند.

ایشان ستمگران متجاوز را با همراهی مردان مرد، از قبیله مستضعفان دفع می‌كنند و پیش می‌آیند.

پس از اینكه اوضاع سیاسی در سه منطقه «ایران»، «عراق» و «حجاز» آرام می‌شود و همه فرمان‌بردار امام مهدی(عج) می‌شوند و امام(عج) «كوفه» را به عنوان پایتخت خویش برای حركت به سوی بقیّه نقاط جهان برمی‌گزیند، باقی‌مانده‌های شكست خورده‌ سپاه سفیانی در سرزمین «شام» تجمّع می‌كنند؛ البتّه در این كار، دست قدرت‌های بزرگ در كار است و آنها در پشت پرده‌اند، قدرت‌هایی كه به دلیل جنگ جهانی‌ای كه پیش از ظهور روی داده، ضعیف، فرسوده و بی‌رمق شده‌اند. سفیانی خطّ مقابله و سپر برای این دولت‌هاست، به ویژه در «فلسطین» كه كانون بحران در «خاورمیانه»، پیش از ظهور است و این گردهمایی باعث ایجاد فتنه‌انگیزی و بحران‌هایی در مرزهای شمالی عراق می‌شود. به همین دلیل، امام مهدی(عج) لشكریانش را برای مقابله با آنها مهیّا می‌كند. امام مهدی(عج) در منطقه «مرج عذراء» اردو می‌زند و بعید به نظر نمی‌رسد كه شورش و انقلابی مردمی در سرزمین شام، منجر به عقب‌نشینی و برگشت سفیانی به فلسطین شود و او همراه با سپاهیانش در آنجا تجمّع كنند تا برای جنگ بزرگ فتح «قدس» آماده شوند؛ زیرا روایات می‌گویند كه امام در مرج عذراء(1) اردو می‌زند و در آن حال، سفیانی در «رمله» است.امام باقر(علیه السلام) می‌فرمایند:

 «سپس مهدی(عج) به همراه یارانش به مرج عذراء می‌آید. در این زمان مردم زیادی به او پیوسته‌اند و سفیانی در این هنگام در رمله است تا اینكه این دو سپاه به هم می‌رسند و آن، روزِ جای‌گزینی و عوض و بدل است. شماری از شیعیانی كه با سفیانی بودند، به سپاه امام می‌پیوندند. شماری از كسانی كه با آل محمّد(صلی الله علیه و آله) بودند، به سفیانی می‌پیوندند. هر یك به اردوگاه خود می‌پیوندند و زیر پرچم‌های خود می‌روند و آن روز، روزِ عوض و بدل و جای‌گزینی است.»(2)

امام(عج) برای اینكه حجّت بر آن لشكریان تمام شود، تلاش می‌كند كه با آنان گفت‌وگو كند تا شاید برخی از آنها هدایت شوند و پایه‌های جبهه‌ داخلی آنها به لرزه در آید. به همین دلیل سفیانی را دعوت به مذاكره می‌كند. ابن حماد می‌گوید:

سفیانی دعوت مهدی(عج) را می‌پذیرد و با ایشان مذاكره می‌كند. كارها را به ایشان می‌سپارد و با ایشان بیعت می‌كند. هنگامی كه سفیانی نزد یاران خود بازمی‌گردد، [بنی] كلب او را پشیمان می‌كنند و او می‌خواهد پیمان خود را بشكند. امام سپاه خود را برای جنگ با او آماده می‌كند و او را شكست می‌دهد و در نهایت خداوند به وسیله‌ او روم را شكست می‌دهد.(3)

 عبارت پایانی این حدیث، یعنی عبارت: «خداوند به وسیله او روم را شكست می‌دهد», اشاره به این دارد كه نیروهای روم و یهودیان و دیگران برای مقابله با موج گسترش اسلام، از سفیانی حمایت می‌كنند. اسلامی كه از «شبه جزیره» و سرزمین «شام» آغاز شده است و آسیاب جنگ‌هایی وحشتناك میان دو طرف (بین مسلمانان از یك جهت و باقی‌مانده‌های لشكر كفر از روم و یهودیان و دیگر مردمان) به حركت در می‌آیند و به همین دلیل, در حدیثی كه مسلم, ترمذی و احمد بن حنبل آن را از رسول الله(صلی الله علیه و آله) روایت كرده‌اند، آمده است كه ایشان فرمودند:

«قیامت برپا نمی‌شود؛ مگر اینكه مسلمانان و یهودی‌ها به جنگ بپردازند و مسلمانان، آنان را به قتل برسانند.(4)

خداوند متعال در «قرآن كریم» می‌فرماید:

«وَقَضَیْنَا إِلَی بَنِی إِسْرَائِیلَ فِی الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الأَرْضِ مَرَّتَیْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِیرًا * فَإِذَا جَاء وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَیْكُمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجَاسُواْ خِلاَلَ الدِّیَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَّفْعُولاً * ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِیرًا * إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا فَإِذَا جَاء وَعْدُ الآخِرَةِ لِیَسُوۆُواْ وُجُوهَكُمْ وَلِیَدْخُلُواْ الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِیُتَبِّرُواْ مَا عَلَوْاْ تَتْبِیراً؛ (5)

و در كتاب [آسمانی‌شان] به فرزندان اسرائیل خبر دادیم كه قطعاً دو بار در زمین فساد خواهید كرد و قطعاً به سركشی بسیار بزرگی برخواهید خواست، پس آنگاه كه وعده [تحقّق] نخستین آن دو فرا رسد، بندگانی را از خود, كه سخت نیرومندند، بر شما می‌گماریم تا میان خانه‌ها[یتان برای قتل و غارت شما] به جست‌وجو در آیند و این تهدید، تحقّق یافتنی است. پس از چندی, دوباره شما را بر آنان چیره می‌كنیم و شما را با اموال و پسران یاری می‌دهیم و [تعداد] نفرات شما را بیشتر می‌گردانیم. اگر نیكی كنید، به خود نیكی كرده‌اید و اگر بدی كنید، به خود [بد نموده‌اید] و چون تهدید آخر فرا رسد [بیایند] تا شما را اندوهگین كنند و در معبد[تان] چنان‌كه بار اوّل داخل شدند [به زور] در آیند و به هر چه دست یافتند، یكسره [آن را] نابود كنند».

 عیّاشی در تفسیر این آیه, به نقل از حمران و او از امام محمّدباقر(علیه السلام) نقل كرده كه او گفت: امام این آیه را قرائت فرمودند:

«بعثنا علیكم عباداً لنا اُولی بأسٍ شدیدٍ»، سپس فرمودند: «او قائم و یارانش هستند كه دارای قدرت زیادی هستند».(6)امام مهدی(عج) «قدس» را آزاد می‌كند, اوّلین قبله مسلمانان را به صاحبان حقیقی‌اش بازمی‌گرداند و زمین را پس از آنكه شاهد ظلم و ستم‌های زیادی بوده، پر از عدل و داد می‌كند. چرخ لشكر كفر و نفاق از حركت باز نمی‌ایستد؛ بلكه دولت‌ها و حكومت‌های حامی سفیانی، خود را آماده می‌كنند تا بار دیگر به مسلمانان حمله كنند. ظاهراً حضرت عیسی(علیه السلام) پس از آزادی «قدس» به زمین فرود می‌آید؛ زیرا روایات درباره نقش ایشان در این جنگ چیزی نگفته‌اند؛ بلكه بر نقش ایشان پس از این جنگ تأكید كرده و گفته‌اند كه ایشان فرود می‌آیند و پشت سر مهدی(عج) نماز می‌خوانند. روایت بیان می‌كند كه:

«در روز جمعه و هنگام برگزاری نماز، عیسی بن مریم(علیه السلام) در آن لحظه، از آسمان فرو می‌آید و دو لباس قرمز بر تن دارد كه از سرش روغن قطره قطره می‌چكد و او مردی خوش‌منظر و سفید چهره است و بسیار به ابراهیم(علیه السلام) شباهت دارد. مهدی(عج) می‌آید و با ایشان مصافحه می‌كند و مژده پیروزی را به ایشان می‌دهد. در این هنگام مهدی(عج) به او گوید: جلو بیا، ای روح خدا و برای مردم نماز بگزار و عیسی(علیه السلام) می‌گوید: بلكه [امام جماعت بودن] برای توست، ای فرزند رسول خدا!» (7)

مستور بن غیلان به ایشان عرض كرد: امام مردم در آن روز كیست؟ پیامبر(ص) جواب داد: «مهدی(عج) از فرزندان من است.» (8)

پی‌نوشت‌ها:

1. «مرج عذراء» روستایی در دمشق است.

2. تفسیر العیّاشی، ج 1، ص 66.

3. كتاب الفتن مروزی، ص 218.

4. مسند احمد، ج 2، ص417.

5. سوره اسراء (17)، آیات 4ـ7.

6. تفسیر نورالثقلین، ج 3، ص 138.

7. مرندی، ابوالحسن، مجمع النورین و ملتقی البحرین، ص 283.

8. بحارالانوار، ج 51، ص 80.